Το Τραγούδι της Ίριδας

Με την παράσταση αυτή θέλησα να μοιραστώ με το κοινό τον προβληματισμό μου περί ύπαρξης, την αίσθηση οτι υπάρχουν και άλλα επίπεδα εκτός αυτού που γνωρίζουμε, και ότι όλα ανήκουν σε έναν αέναο κύκλο. Κάθε φορά που κλείνει ένας κύκλος ανοίγει ένας άλλος. Κύριος σκοπός της παράστασης είναι να ανασύρει από τη μνήμη των θεατών γνώσεις που σχετίζονται με το γρίφο της ύπαρξης, κύκλους που ανοίγουν και κλείνουν σε ένα αιώνιο ταξίδι. Προσκαλούμε το θεατή να συνδεθεί με αρχέτυπες γνώσεις που ενυπάρχουν σε όλους μας, στο χώρο του ασυνείδητου.Το τέλος συμβολίζει την αρχή μιας νέας κατάστασης και η αρχή ετοιμάζει ένα τέλος.

Οι έννοιες "χώρος", "χρόνος", "μεταμόρφωση", με απασχόλησαν ιδιαίτερα σ΄αυτή τη παράσταση. Η ποιητική διάσταση των κειμένων του G. Bachelard, αλλά και οι εικόνες όπως αυτή του θανάτου της Οφηλίας στον Αμλετ με βοήθησαν στη δημιουργία των δικών μου εικόνων. Σημαντική επίσης υπήρξε η επιρροή του Ηράκλειτου, ο οποίος υποστηρίζει ότι η ψυχή είναι άφθαρτη, μεταβαίνει προς την ψυχή του σύμπαντος,και κατά τη διάρκεια αυτής της μεταμόρφωσης γίνεται νερό.

Για να οπτικοποιηθεί αυτός ο χωροχρόνος, ολόκληρη η σκηνή καλύπτεται με plexi glass καθρέφτη, δημιουργείται ένα τοπίο χωρίς όρια, γεμάτο αντανακλάσεις και αντικατοπτρισμούς, ένας χώρος πολλαπλών επιπέδων.

Σε πρώτη ανάγνωση, η παρασταση διηγείται την ιστορία μίας κοπέλας, που μετά το θάνατό της ενώνεται με το στοιχείο του νερού, για να προετοιμαστεί και να περάσει τελικά στη μεταμόρφωση και να ταξιδέψει τον απέραντο μοναχικό της δρόμο στο Σύμπαν.

Το έργο ακολουθεί μία αφηγηματική δομή, οργανώνεται δηλαδή σαν ένα παραμύθι, στο οποίο η μία χορεύτρια ενσαρκώνει τη γήινη υπόσταση και η άλλη το υγρό στοιχείο,το νερό, το οποίο δέχεται στο χώρο της την ψυχή της πρώτης, για να την προετοιμάσει για τη μεταμόρφωσή της και το ταξίδι της. Έτσι, σε επίπεδο ερμηνείας, η υπόσταση ενός όντος (της κοπέλας που πεθαίνει) αποδίδεται από δύο χορεύτριες, πραγματοποιείται σχάση του όντος σε δύο υποστάσεις. Ταυτόχρονα σε επίπεδο χορογραφίας, κύριος στόχος μας είναι οι δύο αυτές μορφές, συνδυαζόμενες να αποδώσουν το ένα και μοναδικό Ον.

Με την παράσταση αυτή θέλησα να μοιραστώ με το κοινό τον προβληματισμό μου περί ύπαρξης, την αίσθηση οτι υπάρχουν και άλλα επίπεδα εκτός αυτού που γνωρίζουμε, και ότι όλα ανήκουν σε έναν αέναο κύκλο. Κάθε φορά που κλείνει ένας κύκλος ανοίγει ένας άλλος. Κύριος σκοπός της παράστασης είναι να ανασύρει από τη μνήμη των θεατών γνώσεις που σχετίζονται με το γρίφο της ύπαρξης, κύκλους που ανοίγουν και κλείνουν σε ένα αιώνιο ταξίδι. Προσκαλούμε το θεατή να συνδεθεί με αρχέτυπες γνώσεις που ενυπάρχουν σε όλους μας, στο χώρο του ασυνείδητου. Το τέλος συμβολίζει την αρχή μιας νέας κατάστασης και η αρχή ετοιμάζει ένα τέλος.

ΣΥΛΛΗΨΗ/ΣΕΝΑΡΙΟ: ΡΕΝΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΚΗ
ΧΟΡΟΓΡΑΦΙΑ: ΡΕΝΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΚΗ/YUMIKO YOSHIOKA
ΧΟΡΟΣ: YUMIKO YOSHIOKA/ΕΥΗ ΤΖΩΡΤΖΗ
ΣΚΗΝΙΚΑ: ΟΜΗΡΟΣ ΚΟΣΜΙΔΗΣ
ΦΩΤΙΣΜΟΣ: ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΣ
ΜΟΥΣΙΚΗ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΟΥΝΤΟΥΒΗΣ
ΤΡΑΓΟΥΔΙ: ΜΑΤΙΝΑ ΜΙΧΑΗΛΙΔΟΥ
ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ: ΜΑΡΙΑΝΝΑ ΝΙΚΟΛΑΟΥ

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: ΧΡΟΝΗΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
ΠΑΡΑΓΩΓΗ: INDIGO FERA ART PRODUCTIONS